18/6/08

Centenario de Curros Enríquez


Manuel Curros Enríquez naceu en Celanova no ano 1850. Levou unha vida errante de xornalista combativo, e como poeta formou xunto a Rosalía de Castro e Eduardo Pondal, a gran tríada do Rexurdimento Galego.
De ideario político federalista e progresista, participou na proclamación da I República española en 1873, adheríndose máis tarde ao rexionalismo galego.
En 1894, obrigado polas dificultades económicas, marchou para Cuba, onde traballou con intensidade en prol da cultura galega.
Falleceu na Habana (Cuba) o 7 de marzo de 1908.

Obras:
A Virxe do cristal (1877)
Aires da miña terra (1880)
Eduardo Chao: estudo biográfico-político
El maestre de Santiago
O divino sainete (1888)
Paniagua y compañía. Agencia de sangre

Con motivo do centenario da súa morte, este ano estanse a celebrar unha serie de actos na súa honra en toda Galicia. No noso centro tamén quixemos participar na homenaxe e por elo, os rapaces e rapazas de 6º acudiron en días pasados á Rúa Curros Enríquez de Verín a un pequeno acto, do mesmo xeito e á vez que en moitas outras localidades galegas que contan cunha rúa dedicada a Curros. Os alumnos/as interpretaron diversas melodías con gaita e percusión e recitaron o celebre poema "Cantiga". Este poema, como sabedes, despois da súbstitución do primeiro verso por "Unha noite na eira do trigo" convirtiuse nunha das baladas máis fermosas do repertorio tradicional galego.

Cantiga

No xardín unha noite sentada
ó refrexo do branco luar,
unha nena choraba sen trégolas
os desdés dun ingrato galán.
I a coitada entre queixas decía:
"Xa no mundo ninguén;
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben".

Os seus ecos de malenconia
camiñaban nas alas do vento,
i o lamento
repetía:
"¡Vou morrer e non ven ven o meu ben"!.

Lonxe dela, de pe sobre a popa
dun aleve negreiro vapor,
emigrado, camiño de América,
vai o probe, infelís amador.

I ó mirar as xentís anduriñas
cara a terra que deixa cruzar:
"¡Quén pudera dar volta -pensaba-,
quén pudera con vosco voar! ..."

Mais as aves e o buque fuxían
sin ouir seus amargos lamentos;
solo os ventos
repetían:
"¡Quén pudera con vosco voar! ..."

Noites craras, de aromas e lúa,
desde entón ¡qué tristeza en vos hai
prós que viron chorar unha nena,
prós que viron un barco marchar! ...

Dun amor celestial, verdadeiro,
quedou soio, de bágoas a proba,
unha cova
nun outeiro
i on cadávre no fondo do mar.
(5 xunio 1869)

0 comentarios: